Anke blogt tijdens laagvliegoefening TAC UK deel 3
Gisteren ging dan eindelijk de officiële oefening van start. Als LSE-er ben je aanwezig voor alle materiële zaken en tijdens een oefening loopt dat best uiteen. Hoofdtaak en hoofdzaak zijn onze heli’s. De Technische Dienst (TD) komt bij ons langs als er klachten zijn op de helikopters. Onze taak is dan dat wij ervoor moeten zorgen dat zij de juiste materialen krijgen om de heli weer zo snel mogelijk up and running te krijgen. Op zo’n moment zet je onder andere een magazijn, vervoerders intern defensie, expeditie, logistieke controleurs en vervoerders extern in werking. Iedereen voert zijn stuk in de keten uit en denkt mee. Zo zorgen we er iedere keer weer voor dat de TD kan sleutelen.
Vandaag zijn niet alleen de heli’s een uitdaging… Voor de mensen aan de andere kant van de telefoon had ik het ook extra lastig gemaakt…. Verkouden! Ik heb de gave van mijn vader geërfd om een stuk of 12 keer achter elkaar te kunnen niezen, naar adem te snakken en na een kwartiertje vrolijk nog zo’n sessie uit te voeren. Chapeau voor mijn collega’s, ze blijven stug Gezondheid! roepen.
Terwijl de heren zich bezig houden met tooling uitgifte, controle op de bedrijfsstoffen en mensen op weg helpen met diverse items uit onze bestelpost is het main detachement nu ook op locatie, wat resulteert in een drukke werkplek met veel bekende gezichten. Een gezellig weerzien van collega’s. Een vriendelijk volk die militairen, ze houden van ervan uitbundig naar elkaar te zwaaien en elkaar te begroeten, zelf als ze elkaar maar een week niet gezien hebben. Ik blijf het prachtig vinden wat voor club mensen ik om me heen heb.
Tijdens het diner in de tent hebben we zicht op de lijn, de plek waar de kisten opgesteld staan. Smullend van mijn eten komen er 2 Chinooks en een Cougar terug van missie en landen op hun plek. Ik overhoor en overzie het gebeuren, snuit nog een keer mijn neus en denk bij mezelf: Yep ik heb een fantastische baan!